TK Special นิทานเรื่อง : หนูน้อยหมวกแดง

TK Special

นิทานเรื่อง : หนูน้อยหมวกแดง

นานมาแล้วที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง มีหม่าม๊าหมวยและลูกชายตัวโน้ยหน้าตาน่าเอ็นดูจิ้มลิ้มมุ้งมิ้งมากคนหนึ่งชื่อคชา หรือที่ใคร ๆ ต่างก็จะเรียกเจ้าหนูกันจนติดปากว่า.....

“หนูน้อยหมวกแดง”

ที่เป็นเช่นนั้นก็เนื่องมาจากด้วยเจ้าหนูมักที่จะใส่ฮู้ดที่เป็นแบบเสื้อคลุมติดกันสีแดงสด ซึ่งเสื้อฮูดนี้ ยายแมกซ์(ผู้ที่เอะอะก็เดินเข้าป่าเป็นประจำ)ซื้อให้เป็นของขวัญ วันไหนที่แดดดี อากาศร้อนเปรี้ยง42◦c เจ้าหนูก็มักจะหยิบออกมาใส่อยู่เสมอนั่นเอง

หนูน้อยคนนี้เป็นเด็กน่ารัก จิตใจดี(เป็นบางครั้ง) มีเมตตาต่อเพื่อน ๆ และสัตว์ทั้งหลาย(ยกเว้นต่อฝูงฮิปโป) ดังนั้นเจ้าหนูจึงเป็นที่รักยิ่งของทุกคน

อยู่มาวันหนึ่ง หม่าม๊าหมวยปลุกหนูน้อยที่ยังงัวเงียฝันหวานตื่นขึ้นมาแต่เช้าให้ไปอาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ๊ตกลัดกระดุมสีขาวและกางเกงขาสั้นเนื้อนุ่มแสนสบาย พอคชาดูจะตื่นเต็มที่แล้วหม่าม๊าจึงสั่งว่า

“วันนี้ลูกต้องเอาอาหารนี่ไปให้คุณยายที่กำลังนอนป่วยอยู่นะจ๊ะ”

หม่าม๊าคนสวยยื่นตะกร้าที่บรรจุอาหารคาวหวานสารพัด มีทั้งลาบก้อย ข้าวเหนียวและเหล้ายาดอง กับเครื่องเคียงต่างๆให้คชา

“ครับ หม่าม๊า”

คชาเด็กดีตอบรับพลางฉวยตระกร้าจากมือของแม่ แล้วทำท่าจะลุกเดินจากไป โดยมีแม่ร้องสำทับขึ้นตามหลังว่า

“อย่าเถลไถลและแวะเล่นที่ไหนด้วยนะจ๊ะลูก เพราะคุณยายกำลังรออยู่ แล้วอีกอย่างหนึ่งลูกอย่ากลับบ้านมืดค่ำด้วย อันตราย ได้ยินไหม?”

คชารับคำอีกครั้ง

“จ้า รู้แล้วหน่าหมวย บ่นเยอะแก่เร็วนะจ๊ะ”

“เดี๋ยวเถอะ เจ้าลูกคนนี้นี่”

เจ้าหนูหอมแก้มหม่าม๊าแรงๆทั้งสองข้าง สวมเกี๊ยะคู่โปรด แล้วจึงวิ่งแล่นออกจากบ้าน โดยไม่ลืมที่จะสวมเสื้อฮู้ดสีแดงตัวสวยออกไปด้วย

หมู่บ้านถัดไปที่คุณยายของเธออาศัยต้องเดินผ่านทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ ทุ่งหญ้านั้นมีต้นอ้อปลิวไสวล้อเล่นลม และยังมีดอกไม้นานาพันธุ์ออกดอกบาน สะพรั่ง มีผีเสื้อตัวเล็กตัวน้อยบินไปมา อากาศหรือก็เย็นสบาย และในขณะ ที่คชากำลังเดินชื่นชมกับความงามของธรรมชาติสองข้างทาง ไปเรื่อย ๆ อยู่นั้น ก็เกิดได้มีหมาป่าหล่อมาดแมนแฮนซ่ำตัวหนึ่งชื่อเจ้าเต๋าที่บังเอิญเดินผ่านมาเข้าพอดี ด้วยพื้นเพของเจ้าหมาป่าหนุ่มที่เป็นสายพันธุ์กาฬสินธุ์เนี่ยน พอได้กลิ่นหอมของลาบก้อยจากตะกร้าของหนูน้อยหมวกแดง มันจึงหยุดชะงักพลันคิดว่า

“ลาบก้อยท่าจะแซ่บคักๆ อยากกินชะมัดเลย แพล่บๆๆ เจ้าของตะกร้านั่น..........ซื๊ดดดด......ยิ่งน่ากินหลายๆ” 

และไวเท่าความคิด มันรีบวิ่งไปดักหน้าหนูน้อยหมวกแดงเอาไว้ ตอนแรกคชาก็ตกใจเพราะเคยได้ยินมาว่า หมาป่ามันชอบกัดเด็ก แต่ด้วยเพราะคชาเป็นเด็กที่เชื่อคนง่ายนั่นเอง หนูน้อยจึงหยุดยิ้มหวานให้พี่หมาป่าสุดหล่อในชุดหนังสีดำมันวับที่ยืนขวางตัวเองอยู่ตรงหน้า เจ้าหมาป่าเห็นหนูน้อยหมวกแดงไม่มีท่ารังเกียจรังงอน จึงรีบพูดขึ้นว่า

“อย่าตกใจไปเลยตัวเล็ก พี่แค่อยากจะเป็นเพื่อนด้วยเท่านั้น แล้วนี่เราชื่ออะไร จะไปไหนเหรอจ๊ะ?”

หมาป่าพูดพลางจ้องใบหน้าสวยหวานด้วยดวงตาเป็นมันวาวทีเดียว หนูน้อยหมวกแดงได้ตอบอย่างเคอะเขินเอียงอาย

“หนูชื่อคชาจ้ะ กำลังจะเอาอาหารนี่ไปให้ยายที่กำลังนอนป่วยอยู่จ้า” 

“เหรอครับ ไหนพี่ดูสิ มีอะไรบ้าง”

“แต่....”

คชาหันรีหันขวางเพราะหม่าม๊าคนดีสอนว่าไม่ให้พูดกับคนแปลกหน้า แต่คุณพี่หมาจิ้งจอกก็ดูจะเป็นคนใจดีนะ คงไม่เป็นไรหรอก

“หน่านะ ดูนิดเดียวเอง แวะคุยกับพี่ก่อน เดินมาคงเหนื่อย ดูสิ เหงื่ออกเต็มไปหมดเลย พักแป๊บนึงเน๊อะ”

หมาป่าสุดหล่อใช้มือใหญ่เช็ดเหงื่อที่ข้างแก้มของหนูน้อยหมวกแดง มือใหญ่ที่แสนอบอุ่นและรอยยิ้มอันอ่อนโยนนั้นทำให้คชาใจอ่อนจนได้

“อืม ก็ได้”

หมาป่าเจ้าเล่ห์จูงคชาน้อยไปที่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆพลางดึงน้องลงนั่งลงบนตักของตัวเอง หนูคชามัวแต่มึนเมาไปกับกลิ่นน้ำหอมและรอยยิ้มเจ้าเสน่ห์ของพี่หมาป่าเลยคล้อยตามอย่างว่าง่าย(ใจง่ายสุดๆ)

“ไหนดูสิ มีอะไรในตะกร้าบ้าง”

“ก็หลายอย่างจ้า มี....”

คชาคนซื่อเปิดตะกร้า คลี่ผ้าคลุมกล่องอาหารลายนารูโตะสีเขียวสดใสออกให้เจ้าหมาป่าได้เชยชมของข้างใน พร้อมกับสาธยายรายการอาหารตรงหน้า เจ้าหมาป่าคนหื่นใจจดใจจ่ออยู่กับปากสีชมพูสดที่ขยับเจี้อยแจ้วซึ่งดูน่าอร่อยมากกว่าอะไรในโลกนี้เสียอีก ยิ่งก้นกลมๆของน้องน้อยตัวหอมๆบดเบียดอยู่กับฮอทดอกของตัวเองด้วยแล้ว....

“ขอพี่ชิมหน่อยได้ไหมอ่ะ”

“ไม่ได้หรอก!ก็นี่ของคุณยายนะ จะให้พี่เต๋ากินได้ไง”

“โห งกอ่ะ งั้นสตรอว์เบอร์รี่ี่นี่ ขอกินสักคำได้ไหมอ่ะ”

“อ๊ะ!ไม่ได้นะ นั่นของคชา”

เด็กน้อยรีบฉวยสตรอว์เบอร์รี่ี่ลูกโตออกจากมือหมาป่าเจ้าเล่ห์แล้วยัดใส่ปากตัวเองโดยพลัน แต่คชาคงจะไม่รู้ว่า หมาป่ามีชื่ออย่างเจ้าเต๋า เดอะกาฬสินธุ์เนี่ยนแล้ว หากต้องการสิ่งใดก็จะเอามาเป็นของตนให้ได้ เต๋าจึงประกบตามงับสตรอว์เบอร์รี่ี่เนื้อฉ่ำ หวานอมเปรี้ยวที่คชากัดไว้นั่นเอง

นอกจากจะได้ชิมสตรอว์เบอร์รี่ี่หวานๆจากสวนของแม่หมวยแล้ว ปากนุ่มดึ๋งดั๋งสีแดงสดของลูกชายแม่หมวยก็ถูกเจ้าหมาป่าชิมไปในคราวเดียวกันอย่างหื่นกระหาย เด็กน้อยไร้เดียงสาอย่างคชาไม่เคยถูกใครจู่โจมรวดเร็วอย่างงี้มาก่อน ไม่รู้จะแก้สถานการณ์ยังไงจึงได้แต่ตัวอ่อนยวบอยู่ในอ้อมแขนของหมาป่าตัวโตตรงนั้นเอง

เมื่อหมาป่าได้ชิม”สตรอว์เบอร์รี่ี่หวานเจี๊ยบ”อย่างจุใจแล้ว จึงยอมปล่อยหนูน้อยหมวกแดงให้หายใจได้อย่างเต็มปอด

“อ๊าๆ พะ พี่เต๋าอ่ะ คนบ้า! พึ่งเจอกันจะมาจูบกันได้ไงเล่า!!”

คชาตีหน้าอกแกร่งของหมาป่าตัวโตให้วุ่นด้วยความเขิน

“อ้าว ตีพี่ทำไมล่ะ ก็ชาผิดเองนะ ไม่ยอมให้พี่กินสตรอว์เบอร์รี่ี่ นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว พี่หิวนิ มีอะไรกินอีกไหมจ๊ะ”

“ห๊า! จะเที่ยงแล้วเหรอ คุณยายรอกินข้าวอยู๊ๆๆๆ แว๊กกกๆๆๆๆ”

หนูน้อยหมวกแดงลุกพรวดออกจากอ้อมอกอุ่นของหมาป่าเจ้าเล่ห์พลันขยับเสื้อผ้า จับผมให้เข้าที่เข้าทาง หนูน้อยเสียเวลาเถลไถลมากพอแล้ว ถ้าหม่าม๊ารู้จะต้องโดนเอ็ดเอาแน่ๆ

หมาป่าใจหายเมื่อเด็กตัวนุ่มๆอุ่นๆลุกจากตักของตัวเองไป เขารู้ว่าหากปล่อยให้หนูน้อยหลุดมือไปวันนี้ เห็นทีคงจะไม่มีโอกาสได้ขย่ำเนื้อหวานๆอีกเป็นแน่ ครั้นจะดักฉุดตรงนี้ก็คงไม่งาม กลางแจ้งแถมสว่างจ้าเกิดใครมาเห็นคงยุ่ง จะล่อให้กลับไปรังหมาป่าด้วย หนูน้อยก็คงไม่ยอม เห็นทีคงต้องไปดักรอที่บ้านยายแมกซ์นั่นแหละ ความคิดอันร้ายกาจของเจ้าหมาป่าจึงโลดแล่นในทันที

“คชาชอบนารุโตะนิใช่ไหม พี่เห็นลายผ้าคลุมกล่องข้าวเมื่อกี้”

“อะ อื้ม ใช่ ทำไมเหรอ”

หนุ่มน้อยหมวกแดงรู้สึกงงงวยกับการเปลี่ยนเรื่องกระทันหันของเจ้าหมาป่า จากที่ทำให้เค้าหน้าแดงอยู่ดีๆก็กลับมาคุยเรื่องนารูโตะเสียอย่างนั้น

เจ้าหมาป่าแอบยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูดว่า

“ญาติพี่เปิดร้านขายของเล่นตรงชายป่าด้านนู้นอ่ะ ไม่อยากแวะไปดูหน่อยเหรอ พึ่งเอาของเล่นนารูโตะมาลงใหม่เพียบ มีหนังสือการ์ตูนเล่มล่าสุดด้วยน๊า”

“ไม่ได้หรอกจ้ะพี่เต๋า เดี๋ยวคุณยายหิวแย่เลย เวลาแกหิวยิ่งชอบจับคชาฟัดจนตัวลายทั้งตัวเลยอ่ะ ชาจักกะจี๋”

เจ้าเต๋าออกจะแปลกใจนิดหน่อยว่ายายประเภทไหนกันที่จับหลานฟัดจน”ตัวลาย” แต่เอาเถอะ ตอนนี้เขาไม่มีเวลาจะมาสนใจเรื่องจุกจิก สมองควรทำงานว่องไวในการหาทางหว่านล้อมหนูน้อย

“เอางี้ เดี๋ยวพี่เอากับข้าวไปส่งให้คุณยายก่อน คชาก็แวะไปดูก็แล้วกัน อ่ะ พี่ให้เงินเอาไปซื้อนะ”(มีความป๋า)

เต๋ายัดถุงเงินสีแดงอ้วนๆใส่มือของคชา พร้อมผิวปากเรียกเจ้าชิโร่ สมุนคู่ใจให้ช่วยนำทาง

“แต่....พี่เต๋าจะรู้จักบ้านคุณยายเหรอจ้ะ แล้วคุณยายจะไม่ว่าคชาเหรอ”

“โอ้ย บ้านยายแมกซ์ขี้เมาที่เอะอะก็เดินเข้าป่านั่นใช่ไหม พี่รู้จักมัน เอ้ย!ท่านดี เดี๋ยวพี่ดูแลเองหน่า ไปเหอะ”

เต๋าเอามือดันหลังน้องให้ยอมไปกับชิโร่ที่ยืนรออยู่ เต๋าทำหน้ากระหยิมยิ้มย่องที่น้องหนูน้อยหมวกแดงยอมเดินตามง่ายๆไม่ขัดขืน หนูน้อยหมวกแดงไม่ทันสังเกตและสงสัยอะไร เพราะเจ้าหนูกำลังคิดถึงเรื่องของเล่นนารูโตะพวกนี้อยู่

"แวะไปดูแป๊บเดียว คงไม่เสียเวลามากหรอกมั้ง แล้วที่สำคัญคุณยายก็อาจจะอยากเล่นด้วยก็ได้(เหรอออ)"

คิดได้ดังนั้น หนูน้อยหมวกแดงจึงวิ่งกระโดดโลดเต้นตามเจ้าชิโร่ไปด้วยความร่าเริง....(ล่อได้ด้วยของเล่น)

ส่วนเจ้าหมาป่าเมื่อมันได้ยินว่ายายของหนูน้อยหมวกแดงคือยายแมกซ์ขี้เมาประจำหมู่บ้านซึ่งเขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีเพราะชอบทะเลาะแย่งคิวร้านลาบกันเป็นประจำ มันก็คิดจะใช้โอกาสนี้แก้แค้นด้วยการงาบหลานสุดที่รักไปกินในคราเดียว

" คชาบอกว่าบอกว่ายายกำลังไม่สบาย จะต้องไม่มีเรี่ยวแรงอะไรที่จะต่อสู้เราได้แน่ๆ แล้วพอจัดการไอ้แมกซ์เรียบร้อยแล้วแล้ว ทีนี้ก็ดักรอ แล้ว”กิน”หนูน้อยหมวกแดงทีหลัง..เห่อๆๆๆๆๆๆๆๆ "

มันคว้าตะกร้าที่หนูน้อยหมวกแดงทิ้งไว้แล้วรีบวิ่งไปที่บ้านของคุณยายที่นอนป่วยอยู่ทันที และเมื่อมันมาถึงก็เคาะประตูร้องเรียกแถมทำเสียงเลียนแบบหนูน้อยหมวกแดง

“ยาย...คุณยายจ๋า เปิดประตูให้หนูหน่อย นี่หนูน้อยหมวกแดงเองจ้า.. เปิดประตูให้หน่อยสิจ๊ะ...”ติดจะแหบไปนิด แต่ก็เอาหน่า

คุณยายที่อยู่ในบ้านก็เชื่อสนิทว่าเป็นเสียงของหลานจริง ๆเสียด้วย(นี่ก็โง่)แต่พอคุณยายเดินกระย่องกระแย่งมาเปิดประตูเพื่อรับ หลานรักเข้าเท่านั้นเอง...

“เฮ้ย ไอ้เต๋า เอ็งมาทำไมวะ เสือกมาทำเสียงสะดิ้งอีก น่าขนลุกชิบหาย”

“ไรวะ นี่กุได้ยินว่ามึงป่วยก็อุตส่าห์มาเยี่ยม จะแดกไหมข้าวหะ”

ยายแม็กซ์ยิ่งรู้สึกขนลุกขนพองขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินว่าคู่กัดเบอร์หนึ่งของตัวเองเอาอาหารมาเยี่ยม แต่พอเหลือบไปเห็นตระกร้าอาหารพร้อมผ้าคลุมสีเขียวลายนารูโตะของหนูน้อยหมวกแดงสุดที่รักและก็ตื่นตระหนก

“ไอ้หมาป่าเจ้าเล่ห์ เอ็งทำอะไรน้องคชาของข้า”

“น้องคชาสบายดี แต่คงไม่ใช่น้องคชาของเอ็งหรอก เพราะเค้ากำลังจะกลายเป็นน้องคชาของข้าต่างหากละโว้ยยยย อะนี่ เอาโหลยาดองไปย้อมใจซะ”

เจ้าหมาป่ายัดเยียดโหลยาดองให้ยายแมกซ์พร้อมกับทำหน้าเย้ยหยัน ส่วนยายแมกซ์ถึงจะโมโหที่ไอ้หมาป่าวายร้ายมาลูบคมยุ่มย่ามกับคนของตนถึงถิ่น แต่ก็ยอมรับโหลยาดองมาถือแต่โดยดี

“เฮ้ย!เอ็งก็แก้ผ้ามาให้ข้ายืมหน่อยดิ”

“ห๊า เอ็ง…..ตาบ๊าาาา ชอบเค้าก็ไม่บอกอ่ะ อิๆๆๆคิกๆๆ”

“คิกๆพ่อง กูไม่ได้พิศวาสเมิ๊งงงง กุจะยืมมาใส่ล่อหลานเมิงเฉยๆ”

“เฮ้ย กูไม่ให้โว้ย เอ็งอย่าคิดว่าจะมาขโมยน้องคชาไปจากอ้อมอกข้าง่ายๆนะเฟ้ย ข้าเฝ้าทะนุถนอมมาแต่เล็กแต่น้อย ข้าไม่ให้!”

“เอ่อ ให้มันรู้กันไปว่าใครจะได้เจ้าหนูมาครอง

  แต่เพราะยายแม็กซ์กำลังป่วย เรียวแรงก็ร่อยหรอ แถมยังต้องคอยถือโหลเหล้าดองยาอีก(หวงมาก) คุณยายก็เลยพลาดท่าเสียทีโดนเจ้าหมาป่าจับแก้ผ้าจนเหลือเเค่กางเกงลิงตัวเดียวแล้วลากลงไปขังห้องใต้ดินง่ายๆ

“อยู่ในนี้แหละ อะนี่ กระดาษกับดินสอ เขียนต้นฉบับส่งให้ทันกับเค้าบ้าง ต้องให้บ.ก.มาคอยทวงอยู่เรื่อย”

เจ้าหมาป่าไม่ได้ใจร้ายเสียทีเดียว ก่อนปิดประตูยังอุตส่าห์แบ่งลาบก้อยกับข้าวเหนียวให้อย่างละครึ่งห่อ แถมด้วยกระบะมะขามป้อมไว้ให้ยายแม็กซ์ได้ใช้กินแกล้มเหล้าย้อมใจยามที่ต้องทนฟังเสียงเค้า”กิน”หนูน้อยอยู่ข้างบนโดยที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้เลย หุๆ

“ไอ้เต๋า เดี๋ยว”

“เตียงเอ็งก็น่านอนจังวะ เสียเเต่เหม็นสาบกลิ่นเอ็งไปสักหน่อย เเต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็มีเด็กตัวหอมๆมาให้ข้าฟัดละ ข้าสุขใจจริงโว้ยยย ไปละนะ”

“มึ๊ง!!”

เจ้าหมาป่าขัดประตูเสียแน่นสนิท ก่อนจะเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีกลับขึ้นมาบนบ้าน หลังจากที่เจ้าหมาป่าแอบชิมลาบก้อยที่เหลือกับข้าวเหนียวปั้นโต เปลี่ยนผ้าปูที่นอนชุดใหม่เพราะเค้าทนสูดกลิ่นของยายแม็กซ์ไม่ไหว เจ้าหมาป่าเจ้าเล่ห์ก็จัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก สวมหมวก สวมแว่นตา ของคุณยายแล้วกระโดดขึ้นเตียง เอาผ้าห่มคลุมตัวของมันไว้ แล้วมันก็นอนรอหนูน้อยหมวกแดง ที่จะมาถึงอย่างใจเย็น

“เด็กน้อยนั่นมันเชื่อคนง่าย จะต้องนึกว่าข้าคือยายของมันจริงๆอย่างแน่นอน และเมื่อมันเดินเข้ามาใกล้ ๆ ก็จับมันกินได้อย่างง่าย ๆ เห่อๆๆๆๆ”

ส่วนคชานั้น หลังจากใช้เงินในถุงจนเกือบหมดก็หอบถุงสารพัดของเล่นกะจะมาอวดคุณยายที่บ้าน ก็เดินร้องเพลงร่าเริงเลียบบึงอ้อมมาตามเส้นทางอันคุ้นเคยเพื่อไปบ้านคุณยายที่รัก

และเพียงไม่นาน เวลาที่มันรอคอยก็มาถึง เมื่อมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

ตามมาด้วยเสียงเรียกของหนูน้อยหมวกแดง

“คุณยายจ๋า อยู่หรือเปล่าจ๊ะ”

สักพักก็มีเสียงตอบกลับมาว่า

“อยู่จ๊ะหลาน ยายอยู่ในห้องนอนแน่ะ เข้ามาสิจ๊ะ”

หนูน้อยหมวกแดงจึงเดินเข้ามาที่เตียงของคุณยาย หนูน้อยหมวกแดงพนมมือไหว้คุณยายของเธอ ด้วยความเคารพและกล่าวว่า

“หวัดดีจ้า คุณยาย”

คุณยายตัวปลอม หรือเจ้าหมาป่ายกมือรับไหว้หนูน้อยหมวกแดง แล้วหนูน้อยหมวกแดง ก็สังเกตเห็นแขนที่ยาว และเต็มไปด้วยขนยาว ๆ ของคุณยาย ก็ถามขึ้น ด้วยความสงสัยว่า

“คุณยายจ๋า ทำไมแขนของคุณยายถึงยาวแล้วก็มี ขนละจ๊ะ”

เจ้าหมาป่าตอบว่า

“ที่ขนของยายยาวแล้วก็มีขน ก็เพราะยาย เอาไว้กอดหลานให้ชื่นใจไงจ๊ะ “ (ปรากฎว่าเจ้าหนูโง่กว่ายายไปอีก)

 แล้วหนูน้อยหมวกแดงก็เห็นหูที่ยาวของคุณยาย ก็เลยถามขึ้นด้วยความแปลกใจอีกว่า

“คุณยายจ๋า ทำไมหูของคุณยายถึงยาวอย่างนั้นละจ๊ะ”

เจ้าหมาป่าเริ่มจะหงุดหงิด จึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักว่า ทำไมมันงัวงี้ฟะ

“ยายก็.. เอาไว้ฟังเสียงหลานให้ชัดๆนะสิ”

แต่หนูน้อยหมวกแดงยังไม่คลายความสงสัย เมื่อเธอเหลือบไปเห็นเขี้ยวที่ยาวและคมวับของคุณยายของเธอ เธอเกิดความกลัวจึงค่อย ๆ ถอยออกและถามด้วยเสียงสั่น ๆ ว่า

“ละ...แล้ว.. ทำไม ฟันกับปากของคุณยายถึงได้ยาวแล้วก็น่ากลัวอย่างนั้นละจ๊ะ”

เจ้าหมาป่าหมดความอดทนเพียงแค่นั้นเพราะเค้าเองก็รู้สึกจิตหงุดเงี้ยวไม่ใช่น้อย ก็เจ้าหนูหอมน่ากินเสียขนาดนี้

มันแยกเขี้ยวที่ขาวเป็นมันวับ ของมันแล้วตอบว่า

““เหอ ๆๆๆ ที่ฟันกับปากมันยาวและใหญ่อย่างนี้น่ะน้า..หนูน้อยหมวกแดงเอ๋ย ก็...เอาไว้กินเจ้าอย่างนี้ยังไงเล่า เหอๆๆๆ”

“นั่นมัน.... พี่เต๋า!!”

เมื่อเจ้าหมาป่าตัวร้ายพูดจบก็กระโจนออกมาจากผ้าห่ม พร้อมทั้งกับย่างสามขุม ตรงเข้าประชิดจนติดตัวของหนูน้อยหมวกแดงทันที

มันหัวเราะเสียงดังลั่น แล้วตรงเข้าจับหนูน้อยหมวกแดงโยนขึ้นไปบนเตียง ก่อนจะกระโจนขึ้นทาบทับจับหนูน้อยตรึงแขนไว้แน่นกับเตียง

“น่ากิน น่ากินไปทั้งตัวเลย คชาของพี่ ขอพี่ชิมหน่อยนะคนดี”

เจ้าหมาป่าใช้ฟันคมกัดกระชากเสื้อเชิ๊ตตัวบางจนกระดุมขาดกระเด็นเผยให้เห็นแผ่นอกขาวผ่องกับเม็ดทับทิมน้อยๆทั้งสอง เจ้าหมาป่าลากลิ้นชิมเนื้อหยุ่นหวานสลับไปมาทั้งสองข้างอย่างย่ามใจ ใบหน้าน่ารักที่โผล่พ้นออกมาจากฮู้ดสีแดงเบะปากร้องไห้ด้วยความกลัว

“ฮื้ออออ เจ้าหมาป่าใจร้าย อุตส่าห์ไว้ใจกัน ดันมาทำร้ายกันได้ลงคอ”

เจ้าหมาป่าไม่สนใจฟังเสียงทัดทานหรือมือเล็กที่ตบตีเขา มันรวบข้อมือน้อยของคชาสองข้างไว้ในมือ แล้วจัดการปลดกางเกงขาสั้นตัวจ้อยของคชาและเสื้อผ้าของตัวเองออกในคราวเดียวจนล่อนจ้อน

เด็กน้อยทั้งตกใจ ทั้งเสียใจและเขินอาย แก้มกลมเปื้อนน้ำตาแดงปรั่งสีเลือดฝาด ปากน้อยๆเว้าวอนขอร้องให้พี่หมาป่าหยุดรังแกตัวเองเสียที

“โถ เด็กน้อย ไม่ต้องกลัวพี่หรอกนะคนดี พี่จะทำให้คชามีความสุขนะ”

เจ้าหมาป่ามองสำรวจร่างขาวราวกับหิมะ มันลูบไล้ผิวเนียนละเอียด พยายามหักห้ามใจไม่ให้ทำรุนแรงกับเหยือตรงหน้า จะกินของอร่อย มันต้องใจเย็น

เจ้าหมาป่าประคองใบหน้าสวยขึ้นรับจุมพิตอันดูดดื่ม หนูน้อยหมวดแดงมึนเมากับรสจูบของเจ้าหมาป่าวายร้ายเสียแล้ว จากเสียงอ้อนวอนเหลือแค่เพียงเสียงครางอื้อในลำคอ มือที่เคยผลักไสก็กลับขยุ้มเสื้อของคนข้างบนเสียแน่น เมื่อชิมริมฝีปากอิ่มจนพอใจแล้ว จึงผละออกจากเด็กน้อยแสนหวานอร่อยตรงหน้า ไม่ใช่เพราะมันคิดจะหยุดหรอกนะ แต่เพราะมันอยากจะให้หนูน้อยได้พักหายใจหายคอต่างห่าง

“คะ คุณหมาป่า...”

“เรียกพี่เต๋าสิครับ”

เจ้าหมาป่าก้มมองหนูน้อยหมวกแดงที่นอนอ่อนยวบบนเตียงนุ่ม ตาปรือราวกับโดนฤทธิ์สุรา แก้มใสสีแดงระเรื่อ ริมฝีปากอิ่มแดงสดจากการบดขยี้เผยอน้อยๆชวนให้มันอยากจะชิมซ้ำแล้วซ้ำอีก

“พี่เต๋าจ๋า ปล่อยชาไปนะ ชาอยากกลับบ้านไปหาหมั่มม๊าแย้ววว ฮื้อ...”

“คนดีของพี่ ขอพี่หอมพี่กอดอีกนิดนึงแล้วเดี๋ยวพี่จะให้กลับบ้านนะ”

เจ้าหมาป่าสุดจะทนกับความน่ารักของคนตรงหน้า ใบหน้าใหญ่ก้มซุกไซ้ซอกคอนวล บ้างก็อ้างับเนื้ออ่อนๆเข้าไปเต็มคำด้วยสัญชาตญาณดิบของหมาป่าในยามล่าเหยื่อ เด็กน้อยสะดุ้งโหยงทุกครั้งที่ฟันคมฝังเข้าเนื้ออ่อนจนเป็นรอยแดง แต่เมื่อใดที่น้องน้อยร้องจ้าด้วยความเจ็บเจ้าหมาป่าก็สลับโหมดทำตัวอ่อนโยนกับน้องเรื่อยไป บ้างก็บดบี้ยอดอกน้อยๆของคชาจนเด็กไม่ประสาเผลอร้องครางไปกับรสสัมผัสแปลกใหม่นั้น

ลิ้นสากยาวลากผ่านแผ่นอกบางเรื่อยไปตามหน้าท้องก่อนจะตะหวัดหยอกล้อกับหนอนน้อยที่ชมพูนุ่มนิ่มที่เริ่มจะพองตัวขู่ฟ่อเจ้าหมาป่าวายร้ายอยู่ในที

“พี่เต๋าจ๋า อย่าทำร้ายหนอนหนู อ๊ะ!”

คชาเอามือกุมจุ๊ดจู๋พยายามปกป้องมันจากการรังแกของไอ้หมาป่าวายร้าย แต่เจ้าหมาป่าก็ดื้อแพ่งแกะมือน้อยๆออกจนได้

“นอนเฉยๆครับ ถ้าดื้อกับพี่ พี่จะกัดเจ้าหนอนจริงๆด้วย”

คชาร้องเสียงหลงห้ามปรามเจ้าหมาป่าอันธพาลเสียชุลมุน หม่าม๊าสอนเค้าเสมอว่า หนอนน้อยของคชานั้น เป็นของสำคัญมาก และคชาจะต้องไม่ให้ใครดูนอกจากคนที่ทำให้คชารักจนรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้องเท่านั้น

“แต่คุณหมาป่าก็ทำให้คชารู้สึกวูบวาบนะ คงใช้ได้แหละเน๊อะ” หนูน้อยหมวกแดงคิดในใจ

เจ้าหมาป่าแกะมือน้อยที่กอบกุมเจ้าหนอนออกก่อนจะแลบลิ้นยาวโลมเลียลากตั่งแต่ท้องน้อยลงมาถึงเจ้าหนอนตัวสำคัญที่เริ่มขยับยุกยิกอยู่ไม่เป็นสุขเสียแล้ว

“อื้มมมม ช่างอร่อยเสียจริงๆเลย หอมหวานที่สุดเลย หนูน้อยหมวกแดงของพี่”

“อ๊า..พี่เต๋า พี่เต๋าจ๋า”

ลิ้นซุกซนของเจ้าหมาป่าตะหวัดรับลูกกระพรวนน้อยของคชาเข้าปาก ดูดคลึงเพียงเล็กน้อยแล้วก็ปล่อยออก คชาสัมผัสความเสียวซ่านจนนิ้วเท้าน้อยๆบิดงอ มือเล็กกำหูนุ่มทั้งสองข้างของเต๋าแน่น ไม่รู้ว่าควรจะผลักไสหรือรั้งไว้ดี ยิ่งพอเต๋าย้ายตำแหน่งลงไปหยอกล้อกับปากทางแคบๆข้างหลังด้วยแล้ว...

“อ๊ะ พี่เต๋าจ๋า อย่าเลียตรงนั้น อื๊ออออ”

“ตรงนี้ของคชาน่ารักจังเลย พี่หิว ให้พี่กินหน่อยนะ”

“พะ พี่เต๋าจ๋า ถ้าหิวก็...กินสตรอว์เบอร์รี่ี่ของคชาก็ได้นะ คชายกให้หมดตะกร้าเลย แต่อย่ากินก้นคชาเลยนะจ้ะ”

เด็กน้อยครางเสียงอ๋อย เต๋าอดขำกับความไร้เดียงสาของหนูน้อยหมวกแดงไม่ได้ มันเลยเอื้อมมือไปหยิบสตรอว์เบอร์รี่ี่ลูกโตจากในตะกร้าขึ้นมาสองลูก

“ ลูกเล็กนี่ พี่ให้คชากิน “

เต๋างับสตรอว์เบอร์รี่ี่ไว้ในปากเพื่อที่จะได้ป้อนให้คนร่างเล็กตรงหน้า ถือว่าตอบแทนที่เค้าฉกฉวยชิมมันจากปากสวยเมื่อตอนเที่ยง คชาหลับตาพริ้มรับรสหวานและรอยจูบ

“ ส่วนลูกใหญ่นี่.........พี่จะกินเอง”

คชาคิดว่าประเดี๋ยวคงคงจะต้องได้ป้อนสตรอว์เบอร์รี่ี่แก่เจ้าหมาป่าด้วยปากอีกแน่ แต่เปล่าเลย เจ้าหมาป่ากลับยัดสตรอว์เบอร์รี่ี่ลูกเขื่องเข้าไปในช่องทางสีชมพูสวยที่พึ่งถูกรังแกด้วยลิ้นสากเมื่อครู่ แม้ช่องทางน้อยดูจะคับแคบ แต่เพราะน้ำลายของเจ้าหมาป่าที่ชุมโชกอยู่ตรงปากทาง สตรอว์เบอร์รี่ี่ผิวขลุขละก็ไถลลื่นเข้าไปได้อยู่ดี คชาตกใจหดเกร็งบีบรัดจนสตรอว์เบอร์รี่ี่เนื้อฉ่ำแทบไหลหลุดออกมาก น้ำหวานสีแดงไหลย้อยจากช่องทางน้อย

“ชาไม่กินทางนี้ พี่เต๋าจ๋า ชาไม่เอาน๊าาาา”

“แต่พี่อยากกินทางนี้นิ ตามใจพี่หน่อยนะ”

ลิ้นใหญ่ตวัดกินน้ำหวานจากปากทางนุ่ม บ้างก็ขยับไปหยอกล้อดูดเลียเจ้าหนอนน้อยด้วยเกรงว่ามันจะเหงา นิ้วซุกซนถูกสอดเข้าแทนที่ นิ้วแกร่งถ่างแทงบดบี้ผลสตรอว์เบอร์รี่ี่ข้างในเสียจนเละตุ้มเป๊ะ

“อื้มมมม หวานมากเลยคชา อร่อยมาก กินเท่าไหร่ก็ไม่พอจริงๆเลยหนูน้อยหมวกแดงของพี่”

“อ๊ะ ตรงนั้น อ๊าๆๆๆ”

“ตรงไหน ตรงนี้เหรอจ๊ะ”

เต๋าแกล้งกดผนังนุ่นภายในซ้ำๆ แต่ก็ยังคงจู่โจมส่วนอ่อนไหวข้างหน้าของคชาอย่างต่อเนื่อง จนในที่สุดคชาก็สุดจะกลั้น ปล่อยให้ความรู้สึกทั้งหมดทะลักเหมือนเขื่อนแตก ก่อนที่จะรู้สึกขาวโพลน ล่องลอยเบาหวิว แปลกๆแต่ก็มีความสุขมาก

“ครั้งแรกเหรอคชา”

คชาผงกหัวน้อยๆทั้งที่ยังหลับตาพริ้ม เจ้าหมาป่าหัวเราะชอบใจในอากัปกิริยาที่น่ารักนั้น

“มีอะไรที่จะต้องเรียนรู้อีกเยอะเลยนะ เดี๋ยวพี่จะค่อยๆสอน แต่ตอนนี้ขอพี่กินคชาก่อนนะ”

หนูน้อยหมวกแดงไม่เข้าใจว่าพี่หมาป่าหมายถึงอะไร เด็กน้อยเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะต้องกระพริบตาถี่ๆเมื่อเห็นฮอตดอกอันเขื่องจ่ออยู่ที่ปากทางน้อยของตัวเอง

“คะ คุณหมาป่าจ๋า ชากลัว ต้องเจ็บแน่ๆเลย ฮื้อๆๆๆ อย่ากินชาเลยนะจ๊ะ”

คชาอ้อนวอนเจ้าหมาป่าเสียงอ๋อย เจ้าหมาป่ากอดน้องไว้แนบอก ระดมจูบจนทั่วใบหน้าหวาน แล้วกระซิบเสีบงแผ่วเบา

“ไม่ต้องกลัว เจ็บเดี๋ยวเดียว เหมือนมดกัด เดี๋ยวก็จะชอบเองนะ อย่าเกร็ง

เด็กดี อย่างงั้น”

เจ้าหมาป่าใจร้ายเสือกไถฮอทดอกท่อนเบ้งเข้าปากทางแคบจนได้ และก็จริงอย่างที่มันว่า เจ็บแป๊บเดียวแล้วกลับกลายความเสียวซ่านอย่างที่สุด เมื่ออะไรดูจะเข้าที่เข้าทางดี เจ้าหมาป่าหื่นกระหายก็ขยับเดินหน้าเต็มกำลังกระแทกกระทั้งสะโพกอวบจนเตียงคลอน เสียงครางดังสนั่นหวั่นไหวก้องไปจนทั่วทั้งป่าเลยทีเดียว

“หนูน้อยหมวกแดงอยากลองขี่พี่หมาป่าไหม”

ไม่ทันที่หนูน้อยหมวกแดงจะได้ตอบ เจ้าหมาป่าพลิกตัวลงด้วยล่างแล้วให้คชาเป็นฝ่ายควบขี่เอง

ตอนแรกคชาก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง แต่เพราะเขาเป็นเด็กหัวไว ประกอบกับมือใหญ่ที่จับเอวบางของหนูน้อยหมวกแดงให้โยกขึ้นลงตามใจปรารถนา ผลก็คือความสุขอย่างที่สุดของคนทั้งคู่นั่นเอง

“อ๊าๆๆๆๆคุณหมาป่าเบาๆ”

“พี่เบาไม่ไหวแล้วคชา อีกนิดเดียว นะ ซื๊ดดดด”

หนูน้อยหมวกแดงตั้งหน้าตั้งตาขี่คุณหมาป่าอย่างขมักเขม้น เจ้าหนอนน้อยพองตัวตัวร่าเริงเสียดไถอยู่กับขนหยาบบนท้องน้อยของคนตัวโตข้างล่าง คุณหมาป่าดูจะเป็นห่วงเจ้าหนอนน้อยจังใช้มือใหญ่ประคองไว้ ช่วยรูดรั้งให้เจ้าหนอนบรรเทาอาการตึงเครียดแถมยังช่วยกำกับจังหวะไปด้วยในตัว

“อ๊ะๆๆๆ พี่เต๋า พี่เต๋าจ๋า”

“อื๊มมม คชา อ๊า....”

หนูน้อยหมวกแดงร่วงผลอยลงไปในอ้อมอกใหญ่ของคนเบื้องล่าง ใบหน้าสวยเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ หัวใจดวงน้อยเต้นประสานกับเจ้าสัตว์ร้ายที่พึ่ง “กิน”ตัวเองจนเต็มคราบ

ถูกกินนี่มันเป็นอย่างงี้นี่เอง เหนื่อยชะมัดเลย

ความคิดสุดท้ายของเด็กน้อยก่อนที่เปลือกตาสวยจะปิดพริ้ม คชาหลับฝันหวานถึงสวนสตรอว์เบอร์รี่ี่อันกว้างใหญ่ที่เขากับเจ้าหมาป่าช่วยกันเก็บกินอย่างไม่รู้จักอิ่ม

ส่วนเจ้าหมาป่าตัวแสบนั้น ด้วยความตระกละเกินตัว กินลาบกับข้าวเหนียวปั้นใหญ่ แถมยังกินหนูน้อยหมวกแดงสอดไส้สตรอว์เบอร์รี่ี่อีก มันจึงเกิดหนักท้องเป็นอย่างมาก และเป็นเหตุทำให้มันเกิดความง่วงอยากนอนขึ้นมาในทันทีทันใด มันหลับสนิทแถมยังกรนเสียจนเสียงดังลั่นสนั่นหวั่นไหว

" คร๊อก..ฟี่...คร๊อก...ฟี้ "

ทั้งสองไม่รู้ว่าในขณะที่ทั้งคู่เริงรักกันอยู่นั้น นายพรานที่เป็นเพื่อนบ้านเดินผ่านมาพอดี เมื่อเขาได้ยินเสียงหนูน้อยหมวกแดงร้องครางอย่างทรมานจริงรีบวิ่งมาดู นายพรานส่องหน้าต่างเข้าไปในห้องนอนของยายแม็กซ์ ก็เห็นน้อยหมวดแดงขี่คุณหมาป่า ไม่ได้มีท่าทีเจ็บปวดแถมออกจะมีความสุขเสียด้วยซ้ำ จึงเดินละไป แต่ก็มานึกเป็นห่วงยายแม็กซ์ว่าหายไปไหน แล้วทำไมสองคนนี้ถึงอยู่บนเตียงยายแม็กซ์เล่า

เขาจึงย้อนกลับไป เมื่อพรานป่าได้ยินเสียงร้องไห้ฟูมฟายออกมาจากห้องใต้ดินของคุณยาย แต่เมื่อเขาพยายามฟังดู ก็เกิดความสงสัย

"  เสียงน่ะมันดังออกมาจากบ้านคุณยายอย่างแน่นอน แต่..เอ๊ะ...ทำไมถึงดังมาจากห้องใต้ดินล่ะ...เกิดอะไรหรือปล่าว น่าสงสัยจัง?? "

 นายพรานป่าด้วยความสงสัยเป็นอย่างมาก จึงแอบย่องเข้าไปในบ้านอย่างเงียบเชียบ

  ภายในบ้านไม่มีแม้แต่เงาของคุณยายเลยสักนิด นอกจากหมาป่าตัวหนึ่ง กำลังนอนพุงกาง และที่สำคัญหนูน้อยผิวขาวๆแก้มแดงๆนอนเปลื่อยเปล่าทาบทับอยู่บนอกของมันนั่นเอง

นายพรานแอบย่องลงบันได้ห้องใต้ดินช้าๆ

“ยายแม็กซ์อยู่นี่หรือปล่าว”

" ช่วยด้วย ช่วยด้วย " ใช่แล้วมันเป็นเสียงร้องของคุณยายที่พยายามร้องเรียกให้ใครมาช่วยอยู่ในห้องใต้ดิน นั่นเอง

นายพรานป่าฟังจนแน่ชัดแล้วจึงรีบเปิดประตู ช่วยคุณยายแม็กซ์ออกมาได้ทัน

“ไอ้เต๋า มึ๊ง”

ยายแม็กซ์จับด้ามไม้กวาดรีบผลุนผลันขึ้นบันไดไปหวังจะหวดเจ้าหมาป่าสักยก แต่นายพรานคว้าไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวยาย เห็นทีจะไม่ทันการแล้ว คชาโดนกินจนหมดแรงหลับผลอยอยู่กับมันโน้น”

“หนอยแหนะ ไอ้เต๋าข้าเฝ้าดูอยู่มานานหลายปี ดันมาแย่งของข้าไปเสียนี่ และที่แย่ที่สุด นั่นเตียงข้า”

ยายแม็กซ์รู้สึกคับแค้น จึงวางแผนจะแก้เผ็ดเจ้าหมาป่าตัวแสบ

เขาแอบย่องไปสะกิดเจ้าหนูที่นอนตัวล่อนจ้อนขาวอมชมพูอยู่บนอกของเจ้าหมาป่าตัวเเสบเบาๆ

“อะ ยายจ๋า”

“จุ๊ๆๆ”

คชางับปากโดยไว ตอนเเรกเค้าก็ง่วงอยู่ เเต่พอนึกขึ้นได้ว่าเค้านอนเปลือยโชว์ก้นกลมอมชมพูอย่างกะลูกพีชต่อหน้าคุณยายที่หน้าเหี้ยมนิดๆกับนายพรานคนข้างบ้านแล้ว เค้าก็รู้สึกอายหน่อยๆ ตาสว่างเลยทีเดียว

“ค่อยๆลุก อย่าให้มันตื่นเชียวนะคชา”

“ยายจ๋า ยายจะทำอะไรพี่หมาป่าเหรอจ๊ะ”

คชามองยายเเมกซ์และลูกสมุน(?!)ด้วยความงงงุน คุณยายเอาเชือกมาทำไมกันนะ

“ไอ้หมาป่าเลว ไอ้หมาป่าชั่ว อยากนอนนักใช่ไหม เตียงกูเนี่ย ได้ มึงได้นอนสมใจเเน่”

ยายเเมกซ์บ่นงึมงำเหมือนคนวิปลาส ขณะเดียวกันก็จับข้อมือข้อเท้าของเจ้าหมาป่าตัวเเสบ ที่กำลังนอนหลับอยู่อย่างไม่รู้ตัวติดไว้กับเสาเตียงมือเป็นระวิง

“เอ้า จะนั่งโป๊อีกนานไหมคชา เเต่งตัวเข้าสิหลาน เร็วเข้า”

คชาคลานลงเตียงอย่างงงไม่หาย มือน้อยเอื้อมหยิบเสื้อคลุมสีเเดงเเละกางเกงตัวน้อยที่เจ้าหมาป่าตัวร้ายถอดขว้างลงพื้นไม่ใยดีก่อนหน้า

“เอาเสื้อมันมาด้วย แหมะ เสื้อหนังเปรียวขนาดนี้ ถูกใจข้าเสียจริงๆ หึๆๆ”

ยายเเมกซ์ที่ตอนนี้จับเจ้าหมาป่ามัดมือมัดเท้าจนสมใจเเล้ว ก็คว้าเอาเสื้อผ้าของเจ้าหมาป่ามาใส่ เเต่ไม่ใช่เเค่เสื้อผ้านะสิ หนูน้อยหมวกแดงเห็นยายเเมกซ์หยิบถุงเงินที่เจ้าหมาป่าพกไว้อีกหลายถุงไปด้วย เเล้วไหนจะสร้อยเเหวนนาฬิกาอีก

“อวดรวยดีนักใช่ไหมมึง ด๊ายยยย ปะ คชา ไปกันได้ละ”

“หะ หา ยายจ๋า เอ่ออออ แล้วพี่เต๋า…..”

“ปล่อยมันนอนอยู่นิล่ะ ปะ”

“แต่...ยายจ๋า หนู….”

“กินราเม็งไหมคชา ยายเลี้ยง ยายมีเหรียญเยอะเเยะ เดี๋ยวซื้อของเล่นให้ด้วย ยายรวยเเล้ว”

“อะ ไปๆ อิๆๆๆๆ"

ถึงจะเห็นอยู่จะๆว่ายายเพิ่งคว้าถุงเหรียญนั่นมาจากผ้าผูกเอวของพี่เต๋าก็เถอะ เเต่ตอนนี้มันอยู่ในมือคุณยาย งั้นก็เป็นเหรียญของคุณยายสินะ แหม วันนี้เค้าโชคดีจัง มีคนเปย์ทั้งขึ้นทั้งล่อง

และเเล้วสองยายหลานพร้อมนายพรานจึงจากไปด้วยประการฉนี้ โดยไม่ลืมที่จะเปิดประตูทิ้งไว้ให้ลมโกรกเจ้าหมาป่าชีเปลือยถูกมัดอยู่บนเตียงให้หนาวเล่น นี่ยายเเมกซ์คิดไปไกลถึงขนาดว่า จะชวนเพื่อนฝูงในหมูบ้านมาดูฮอทดอกหมาป่าหื่นกามเล่นเลยทีเดียว คงขำขันกันไม่น้อย สะใจดีจัง

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า……...คิดจะงาบใครไม่ว่า อย่ามายุ่งกับหลานยายเเมกซ์ ระวังจะโดนรูดทรัพย์ไม่รู้ตัว55555