Let's fight หรือจะไฝว้ ตอนที่ 9 ปลารากกล้วยที่รัก

ไอ่เต๋า ไอ่เวร........... มันปู้ยี้ปูยำผมซะไม่มีชิ้นดีเลยคับคุณผู้อ่าน  อยู่ๆก็อุ้มผมไปอาบน้ำอย่างกะเจ้าสาวในนิยายตาหวาน  ไอ้เหี้ย! กูเป็นผู้ชายยยยยยย

แต่ผมมีแรงขัดใจมันที่ไหน ขยับทียังจะตาย เมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมด จะเดินก็ขัดๆ  รู้สึกแปลกๆอะคับ พอไปถึงห้องน้ำ  มันก็มาทำออดอ้อนเสียงหวาน

“เดี๋ยวอาบน้ำให้นะจ้ะ” เมิงจะมาจิ๊จ๊ะทำไมไอ้เหี้ยยยยยยยยย

“มะ ไม่ต้องเมิง ออกไปเลย เดี๋ยวกูอาบเอง”

“ได้ไง at love เดี๋ยวเต๋าช่วยควักล้าง เอาให้สะอาดทั้งนอกทั้งในเลยนะ”

แว๊กกกกกก มันไม่ได้ล้อเล่นคับคุณผู้อ่าน มันจับผมยืนผิงกำแพง เปิดฝักบัว แล้วก็ทำการ “ควักล้างให้สะอาดทั้งนอกทั้งใน”อย่างที่มันว่า  ฮือออออออ ผมแสบไปหมดแล้ว ใครก็ได้ ช่วยผมด้วยยยยยย เอาไอ่หื่นนี่ไปเก็บที

พอมันอาบน้ำให้ผมจน”หนำใจ”แล้ว มันก็เอาผมผู้ซึ่งอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ออกมาแต่งตัว(เอาเสื้อมันมาให้ใส่ บอกเดี๋ยวคนรู้ว่าไม่ได้กลับบ้าน เวรรร ละให้ใส่เสื้อสีเดียวกันเป็นเด็กแฝดงี้ เดี๋ยวก็โดนล้ออีกอ่ะ ทำไมผมกะมันต้องบังเอิญแต่งตัวคล้ายๆกันอยู่บ่อยๆก็ไม่รู้)  เสร็จแล้วก้ป้อนข้าว(โจ๊กหมูแสนอร่อย)  แล้วก็จับใส่รถไปซ้อม

ผมนั่งเงียบสนิทตลอดทาง ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย จะไหวไหมวันนี้

“ชา โอเครึเปล่า เงียบจัง” เด็กเอ๋อหันมาถาม พลางลูบหัวผมเบาๆ

“อืม มึงขับไปเหอะ ไม่ต้องสนใจกู”

ผมเบือนหน้าหนีออกนอกรถ จะให้ผมตอบว่าไง นี่ยังแอบโกรธมันอยู่นะเนี้ย หลอกผมมาฟันชัดๆ

“จะไม่ให้สนได้ไง ก็แอดเลิฟทั้งคนนิเน๊อะ”

พูดจบก็เอื้อมมือขาวๆมากุมมือผมแล้วดึงไปจูบ พร้อมกับมองผมเบาๆ  ผมเขิลจนตัวบิดเลยทีนี้  ไอ้บ้า!

ซ้อมวันนี้ ไม่เอาไหนเลยคับ ผมก็เต้นเหยาะเต้นแหยะไปเรื่อย  ก็มันไม่ไหวแล้วจริงๆ  เจ็บก้นก้เจ็บ ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจคนอื่น ผมคงจะไม่มาแล้ววันนี้  ส่วนไอ้ตัวขาวต้นเรื่องนี่  ขยับแขนขยับขา ออกลวดลายกระปรี้กระเปร่าอย่างกะกินลิโพมาสักสิบขวด มันเอาแรงที่ไหนมาวะ

“กูไม่ไหวละ เมิงซ้อมส่วนของเมิงไปนะ กูงีบแป๊ป”

 ผมลากกระเป๋าเป้มาหนุน ก่อนจะผลอยหลับไปเสียสนิทด้วยความเหนื่อยอ่อน........

ผมหลับไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกก็มีมืออุ่นๆของใครบางคนมาแตะหน้าผากเบาๆ

“อืมมมม เต๋า ถึงคิวเราแล้วเหรอ”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องซ้อมหรอก ชาเป็นไข้น่ะ ตื่นขึ้นมากินยาหน่อยนะ”

เต๋าประคองผมขึ้นมากินยา ลูบหลังผมไปด้วยปอยๆ

“ไหวไหม กลับบ้านไหม เดี๋ยวไปส่ง”

“จะบ้าเหรอเต๋า เสียการเสียงานหมด มึงซ้อมไปละกัน เดี๋ยวกูโทรบอกที่บ้านมารับ”

ผมไล่ไอ้เผือกไปซ้อม โทรหาป้านกเสร็จแล้ว ก็นั่งจุ้มปุ๊กเล่นโทรศัพท์ฆ่าเวลา  เช็คทวิตหน่อยดีกว่าคับ ดูสิ มีอะไรอัพเดทบ้าง  จนกระทั่ง.....

“ไอ่ ไอ่เต๋า ไอ้ปลารากกล้วย ไอ้น้ำแข็งแห้ง ไอ้ไส้ติ่งลิงชิมแปนซี!!”

ผมปรี้ดแตก วิ่งไล่ตีมันไปทั่วห้องซ้อมเลยทีนี้  ไอ้เผือกยังวิ่งร่าเริงหลบผมไปมาอย่างกะนางเอกหนังอินเดีย ไอ้บ้า!  ทีเองข้าไม่ว่า ทีข้าเอ็งอย่าโวยนะเว๊ย ละเเมร่ง เสือกใช้ฟิวเตอร์สีรุ้ง เมิงรู้ไหม ว่าสีรุ้งเป็นสัญลักษณ์ gay pride กลัวเค้าไม่รู้กันรึ๊ไงวะ ไอ้ตุ๊ดเต๋า!

“แมร่ง มึงอ่ะ แอบถ่ายรูปกูตอนหลับอีกแล้ว โอ้ยยยยย”

ผมที่หอบแฮก นั่งทิ้งตัวจมลงบนโซฟา ลืมตัวไปครับ ว่าตัวเองทั้งไข้ขึ้น ทั้งปวดเนื้อปวดตัว เลยร้องโฮกออกมาตอนก้นกระแทกโซฟาอย่างงั้น

“เป็นไรชา เป็นไร” ไอ่แสบหน้าตื่นรีบถาม

“เจ็บอ่ะ” ผมเบะปากพูดเบาๆ

เต๋า นั่งลงข้างๆผม ถามด้วยเสียงอ่อนโยน ลูบหัวผมไปด้วย

“เจ็บตรงไหน สะดุดเหรอเมื่อกี้”

หืมมมมม จะให้ผมตอบได้ไงละคับ ว่ากูเจ็บตูด!

.....................................................................................................

พอกลับถึงบ้าน หม่าม๊ากอดผมแน่น ลูบหน้าลูบหลังผมด้วยความรักเหมือนทุกๆวัน

“โถ ไม่สบายเหรอครับลูก ตัวรุ่มๆนะเนี่ย ปล่อยออกไปนอนข้างนอกคืนเดียว ก็ป่วยซะละ กินยารึยังคับ ตาก็บวมๆนะ ไปทำอะไรมาครับ”

ผมกอดตอบหม่าม๊าแน่น ขอได้อ้อนหน่อยก็ยังดี  จะให้บอกได้ยังไงว่าลูกชายที่น่ารักและแสนดีของแม่ ไปโดนผู้ชายพรากความบริสุทธิ์มา T_T

“หม่าม๊าต้องออกไปที่ร้านนะลูก ลูกอยู่คนเดียวได้ไหม”

“ห๋า หม่าม๊า ดึกแล้ว อย่าไปเลยนะ” ผมเริ่มงอแงแล้วคับทีนี้  ผมป่วยนะ แม่ต้องดูแลสิ

“ลูกครับ แม่ต้องไปทำบัญชีนะ ของเข้าวันนี้ แม่ยังไม่ได้เช็คสต๊อกเลยลูก ไป ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่า เดี๋ยวแม่เอาข้าวเอายาขึ้นไปให้นะลูกนะ” หม่าม๊าจับหน้าผมที่ตอนนี้น้ำตาปริ่มเต็มที่ มันน่าน้อยใจจริงๆ หม่าม๊าไม่รัก ฮืออออออ T_T

ผมเดินทอดน่องขึ้นบนบ้านไปเอื่อยๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกประเดี๋ยว เราจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาเยือนถึงบ้าน....................

ลองเขียนแบบ Real time ดูสักตอนตามคำเเนะนำของreaderที่รัก โดนเอามาซั่วกะโครงเรื่องของตัวเอง เลยขอลงแทรกก่อนนะ ส่วนNCตอนหน้า เขียนเสร็จแล้ว เดี๋ยวลงให้ตามไวๆนี้