และแล้วคอนเสริตสุดท้ายของเราก็สิ้นสุดลง
แฟนคลับนอกจากจะซื้อตั๋วมาดูคอนแล้ว ยังอุส่าห์รอให้ของฝากของรางวัลผมมาอีก
มันเยอะจนไม่รู้ว่าจะขนกลับบ้านยังไงไหว ทำเอาผมงี้ปลื้มใจสุด แต่งานเลี้ยงก็ต้องวันเลิกลาละครับ
ผมเลยจำใจอำลาแฟนๆที่รัก เก็บของ เปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวกลับบ้านซะที
“อ้าว ชา
จะกลับละเหรอ ไม่ไปต่อกะพวกทีมงานเหรอ”
เสียงคู่หูคู่จิ้นผมแว่วมาแตไกล
“อืม ไม่ไปอะ
เหนื่อย เต๋าอะ กลับเลยไหม”
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ
สองเดือนเต็มๆที่ไม่ได้พักเลย อย่างน้อยตอนนี้ก็คงได้พักหายใจบ้างละ
“อะไร
รีบกลับบ้านเลย ไม่คิดถึง at love เหรอ นี่คอนสั่งลาของเราเลยนะ”
เต๋าทำเสียงอ้อนๆ
โอบเอวผมหลวมๆแล้ววางคางแหลมๆบนไหล่ ผมรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆ บนแก้มของผม
“เต๋าอ่ะ
เดี๋ยวใครมาเห็น”
เต๋าทำหน้าเซ็ง บ่นเสียงงุ้งงิ้งน้อยใจจนน่าหมั่นไส้
“อะไร
แค่กอดก็ไม่ได้ ปะ งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน”
เต๋าคว้าเสื้อผ้าผมแล้วลากข้อมือเลกๆของผมให้ตามเข้าไปห้องแต่งตัวด้วย
พอปิดประตูปุ๊บก็ดึงผมเข้ามากอดไว้แน่น
“เต๋าเป็นอะไรอะ”
ผมพูดงึมงำ
หน้ายังคงจมอยู่กะอกขาวๆของตัวโต
“ก็เมื่อกี้ชาไม่ให้กอดบนเวทีอ่ะ
ฝืนตัวออกทำไม ปกติก็กอดกันอย่างงี้ทุกคอนอ่ะ”
เจ้าตัวพูดเสียงโกรธๆ
ก็จะให้บอกได้ไงละครับว่าผมน่ะ ตอนนั้นน้ำตาแม่งจะไหลอยู่ละ
ก็มันเป็นคอนสุดท้ายนะสิ เราคงจะไม่ได้กอดกันบนเวทีอย่างงี้อีกแล้วอ่ะ ฮือ
คิดแล้วมันเศร้า
“ทำไม
กลัวจะร้องไห้?”
อ้าว!
มันก็รู้หนิ
“เอ้า
จะร้องก็ร้องไปดิ๊ ไม่ใช่ว่าไม่เคย”
“..................ก็มันไม่เท่ห์อ่ะ”
เต๋าปล่อยหัวเราะก๊าก
ผมเลยต่อยท้องมันเบาๆไปทีนึง โทษฐานที่ทำให้ผมเคือง
“โอ้ย
จะมาห่วงอะไรละโว้ ขนาดเต๋ายังเกือบร้องอ่ะ”
“อืม กูได้ยินละ
ร้องเพลงอยู่แท้ๆ เสียงหายเลยมึง”
เต๋าเอามือประคองหน้าผมแล้วใช้มือเกลี่ยแก้มเบาๆ
“ก็ไม่รู้ว่าจะได้ทำคอนด้วยกันอีกเมื่อไหร่
พอคิดว่าจะไม่ได้เจอหน้าชาบ่อยๆอย่างงี้ก็ใจหายแล้ว”
“....................”
“รู้ไหมว่าเวลาที่ได้มาซ้อมด้วยกัน
เจอกันเกือบทุกวันอย่างงี้ มันดีจะตาย
ต่อจากนี้เราคงได้ทำงานด้วยกันแค่เดือนละวันสองวันหรือเปล่าก็ไม่รู้”
ไอ้บ้านี่มันจะดราม่าเพื่อ
ทำอย่างจะลาลูกลาเมียไปสนามรบ ละนี่กูจะน้ำตาคลอทำไมวะ อย่าเผลอกระพริบตานะเมิ้ง
ร่วงผลอยๆแน่
“แล้วยิ่งทำงานคนละสายด้วย
จะมีเวลาได้เจอกันไหมก็ไม่รู้ คิดถึงชาแย่เลย”
โอเค
กูร้องไห้เลย พอใจรึยัง
เต๋าโอบผมอยู่เงียบๆปล่อยให้ผมร้องให้กระซิกๆเป็นเด็กอนุบาลหิวนม
สักพักมันก็ประคองหน้าผมขึ้น จูบบนเปลือกตาของผม
“มึงจะดราม่าบิ้วอารมณ์กูทำไมวะ
กูยิ่งนอยด์ๆอยู่”
เต๋ายิ้มหน้าเจ้าเล่ห์ยิ้มกว้าง
“ก็ชอบเห็นเป็ดร้องไห้”
“โรคจิต”
“ น่าโอ๋ น่ากอด
น่าจุ๊บเป็นที่สุด จุ๊บๆๆๆๆๆ”
อ้าว ไอ้เหี้ยนี่
นั่น ยังจะจูบๆหอมๆผมอีกนะ
“ไม่ไปอะ
อยากพักแล้ว เจ็บหลัง ฉลองเผื่อด้วยละกัน”
ผมผลักเต๋าออกเบาๆ
ขยับตัวให้พ้นจากอ้อมแขนมัน ไม่งั้นแก้มผมคงช้ำพอดี
“เหรอ
ให้เต๋านวดให้ไหมล่ะ”
เต๋าเอามือมากดๆบั้นเอวให้ผม
ผมครางอื้อเบาๆ
“สบายไหม
นี่เต๋าว่าเต๋าก็ไม่ได้ทำแรงนะ เจ็บขนาดนั้นเลย”
“หื๋ม !!??
ไอ้บ้า ไม่ใช่เว้ย นี่มันเพราะซ้อมเต้น ทำตั้งแต่เชียงราย
ก็หายเจ็บแล้วสิ”
เต๋าใช้นิ้วคลึงๆ
ยาวขึ้นมาตามสันหลัง แล้วกระซิบข้างๆหูผม
“พี่กอล์ฟบอกให้มาทำลูกกะคู่จิ้น”
“................................”
“งั้นหายเจ็บแล้วก็ซ้ำได้ละสิ”
“.................................”
“ งั้นไม่ออมแรงละนะ
ขอจัดหนักๆสักห้า-หกยกได้ป่ะ”
“.....................................”
“.....................................”
“ไอ้บ้า”
No comments:
Post a Comment